Al een tijdje lagen de retroprints van de fotofabriek te wachten en eindelijk hebben ze een bestemming. Wat vertraagd door familieomstandigheden in november en mijn ‘valse start’ in december, met een coronabesmetting, waar ik goed belabberd van was. Vandaag voel ik me wat beter en heb ik meteen zin om het hier thuis weer gezellig te maken. Want dat me dat niet lukte, vond ik het meest vervelend.

Terwijl de kinderen werken aan hun schoolwerk, maak ik onze adventskalender wat persoonlijker met de foto’s die ik af liet drukken. Van iedereen eentje en nog twee over, die ik als boekenlegger gebruik en misschien op den duur steek in een cadeautje.

Gek genoeg maak ik dagelijks foto’s, maar hangt er geen enkel fotolijstje hier in huis. Geen trouwfoto, geen babyhoofdje in beeld, geen familieportet, noppes. Ik vind het altijd zo tijdelijk. Maar wat vinden de kinderen het leuk zichzelf terug te zien op de kalender. Er worden meteen herinneringen opgehaald; papa tijdens de verbouwing, mama aan het genieten op vakantie, Lev in een fantasiespel op de trampoline, Leah Nore geniet aan zee, Eden tijdens haar logeerpartij bij tante in de hangmat, Seber slurpt een kom chocolademelk leeg bij een berghut. Zoete, aangename herinneringen van de afgelopen periode. Iedereen gevangen zoals’tie is. En ik neem me voor om meer op te hangen in huis. En die albums… ik neem me al tijden voor een fotoboek te maken, daar is deze quarantaine misschien ook goed voor.
Voor de moeite hoef ik het niet te laten, het bestellen en leveren ging aangenaam snel. Misschien een leuke tip voor een persoonlijk cadeau?